Öğrenciliğimizde coğrafya kitaplarında ülkelerle ilgili bilgiler yer alırdı. Bir ülkenin hangi kıtada olduğu, nüfusu , yüzey ölçümü , akarsuları, gölleri , belli başlı kentleri öğretilirdi. Bir de gelir kaynakları yer alırdı o bilgiler içinde.

Kimi ülkelerin gelir kaynağı turizm idi, kimilerinin sanayi ürünleri kimileri de tarım ürünlerini satarak gelir elde ederdi. Ülkemizin gelir kaynakları da üzüm, incir, pamuk, tütün, fındık gibi tarım ürünleriydi. Şimdilerde bu ürünlerin adı bile anılmaz oldu.

Üretilmediği gibi tümünü dış ülkelerden satın alır olduk. Üstelik de övünç kaynağı oldu. Tarım Bakanı ” Paramız var ki satın alıyoruz” diye konuşabilmişti. Üreticinin desteklenmesi gereken yerlerde aracılar desteklendi. Ekenler, üretenler değil tarlaları boş bırakanlar desteklendi.

Üretim alanları , tarlalar, ekili araziler boş bırakıldı. Üretim yerine tüketimin desteklenmesi, corona günlerinde bizleri acı gerçeklerle yüz yüze getirdi. Gıdanın( etin, sütün, sebze ve meyvenin) ve beslenmenin önemini ortaya çıkardı. Salgın nedeniyle insanlar evlerinde hapis kalınca anladılar gerçeği.

Köylü ekip biçmezse insanlar ne yiyip ne içeceklerdi? Ne ile besleyeceklerdi? Cumhuriyet kazanımlarını yok sayanlar yeniden üretimin önemini kavradılar ama iş işten geçmişti.Ülkemizin yeni gelir kaynaklarına bir göz atarsak üretimden ne denli uzakta olduğumuz somut olarak anlaşılır.

YENİ GELİR KAYNAKLARIMIZ

1- Trafik Cezaları

2-Bedelli Askerlik

3-İmar Barışı

4- Noter Onayı

5-Paralı Poşet

6- Corona Testi

7-Maske cezası

8- Otoyol ve köprü geçiş ücretleri

YABANCILARIN GELİR KAYNAKLARI

1- Otomotiv (Almanya)

2- Yazılım ( Hindistan)

3- Digital Teknoloji ( Japonya)

4- Toplu Üretim (Çin)

Günümüzde bu karşılaştırmayı yaparsak sonucu şöyle özetleyebiliriz:

Dünya Bizi Kıskanıyor!