“Bir yıldız daha kaydı. Herkesin sevdiği, çoklarının ağabeyi, kimilerinin yakın dostu Ruşen Özyiğit ‘i yitirdik bugün. Benim de ağabeyim, arkadaşım, dostumdu. Birlikte şarkılar söyledik bu yüreği gibi sesi de güzel insanla. Şiir şölenlerinde şiirler yorumladık bu duygulu ozanla. Ülkenin sorunlarını konuştuk bu aydınlanma mücadelesinin yürekli adamıyla.

“Acı haber tez duyulur” demiş atalarımız. Kara haber çabuk yayıldı. İçimiz yandı, yüreklerimiz dağlandı.

“Ölüm gelmişse

Bitmişse

Kızıllığını avuç avuç içtiğimiz şafaklar

Öğleler, ikindiler çoktan geçmişse

Bir akşamüstü garipliği

Sarmışsa her yeri

Güneş devrilmiş

Renkler solmuş

Sesler kesilmişse

Son kuşlar da geçip gitmişlerse ufuktan

Ve çiçekler

Bükmüşse boyunlarını dalgın dalgın

Bil ki ölüm saati gelmiştir.”

Yaşamın gerçeği bu. Herkesin başına gelecek bir gerçek. Herkes tadacak bu ölümü.

Ama ağlamak yok. Ağlamayacağız hiç birimiz.

Çünkü sonsuzluktur ölüm. Sonsuzluğa karışmaktır.

Sonsuzluk, sevenler ve sevilenler içindir.

Çünkü ölüm

Sevmeyi ve ölmeyi bilenler içindir.

Adınla uyumluydun. Ruşen’din. Aydınlattın çevreni. Öz’ün sözün birdi. Yiğittin. Yürekliydin.

IŞIKLAR İÇİNDE UYU GERÇEK İNSAN.

YILDIZLAR YOLDAŞIN OLSUN.

YATTIĞIN YER UÇMAK OLSUN.

Ailesinin, sevenlerinin , eğitim dünyasının başı sağ olsun.”